U Bosni i Hercegovini (BiH) ima na desetine industrijskih zona u kojima leže ogromne količine toksičnog industrijskog otpada koji truje građane, a vlasti ne rade ništa da ih otkriju i uklone, čime svjesno ubijaju građane ove zemlje, kaže za Radio Slobodna Evropa (RSE) Damir Arsenijević sa Univerziteta u Tuzli, koji je osnivač platforme za ekološku humanistiku "Zemlja-Voda-Zrak" iz Tuzle.

On ističe da je nedopustivo da postoje 'bosanski černobili' zbog čega je platforma "Zemlja-Voda-Zrak" uticala na vlast u Tuzlanskom kantonu (jedan od deset kantona u entitetu Federacija BiH) da se pozabavi opasnim zonama u gradu Tuzli, na sjeveroistoku BiH, u kojima ima na desetine hiljada tona toksičnog otpada iz bivših industrijskih postrojenja koje su ekološke bombe.

Autohtone i endemične riblje vrste rijeke Neretve i njenih pritoka već su značajno ugrožene ranijim ljudskim remećenjima riječnih tokova, štetnim poribljavanjima, pretjeranim izlovljavanjem i zagađivanjem riječnih staništa. Izgradnja mreža malih hidrocentrala za mnoge može značiti i njihov potpuni nestanak.

How, under what circumstances and to what ends does political labor become (re)distributed? What might those forms of (re)distribution look like in practice and what kinds of effects might they produce for both activism and anthropology? Our panel explores these questions from the vantage point of post socialist and postwar Bosnia and Herzegovina, focusing on collaborative research, activist and artistic projects inspired by and embedded within ongoing worker-led movements against privatization in the late-industrial city of Tuzla.